Volharding
Ik was zaterdag bij de jaarvergadering van de OLON, de overkoepelende organisatie van Lokale Omroepen. Daar ga ik al een jaar of 20 trouw naar toe en eigenlijk is het een afspiegeling van de sector. In den beginne zat deze club in Nijmegen waar ik dan op zaterdag naar toe reed. Het ergste was de terugweg. Zwaar depressief reden mijn collega en ik altijd terug met als conclusie: het wordt nooit wat met die OLON. In die tijd hadden ze een directeur met een fout pak en geitenwollen sokken. Het was een Jan Jurk in het kwadraat die echt de oorlog niet voor ons ging winnen. In de koffiepauze van die vergaderingen ging het om stoere verhalen over hoe ver je zender wel niet kon zenden. Als je iemand sprak over de inhoud was altijd de reactie: wij zijn een goede omroep, de rest is knudde. Dan keek ik ’s avonds op de website van degene die dat had gezegd en ik wist het: een cursus zelfkennis zou geen weggegooid geld zijn. Achter de inspreekmicrofoon stonden hele rijen omdat iedereen zijn gal wilde spuwen. Nou ja, iedereen. Van de 300 lokale omroepen kwamen er 25 naar de jaarvergadering. Lekkere betrokkenheid. Met mijn grote mond ben ik toen zelf maar bestuurslid geworden. De directeur met de geitenwollen sokken was net weg gestuurd met een idioot hoge afkoopsom. In het begin dacht ik op de terugreis van Nijmegen naar Noordwijk: het wordt nooit wat met die club. Tot het moment dat er een nieuwe voorzitter nodig was. Ik polste de Noordwijkse wethouder Martijn Vroom en die stapte in het avontuur. Er diende zich een interim-manager aan die zelfs bereid was gratis te werken! Het bleek de ideale combinatie: Vroom bestuurlijk en de interimmer de juiste schoft met de bezem en de resultaten. We verhuisden naar Hilversum en ik reed voortaan fluitend naar huis. Terug naar afgelopen weekend. De 300 omroepen zijn terug gebracht tot 80 streekomroepen. Er zijn afspraken over kwaliteit gemaakt met de gemeenten en het laatste stukje inhaalrace is in zicht. Er komt een keurmerk om de hobbyclubs te onderscheiden van de goede omroepen en er is zicht op een fatsoenlijke financiering. De haarkleur op de jaarvergadering is nog steeds overwegend grijs, maar de modernisering wint steeds meer terrein. Zou het dan toch gaan lukken? Sinds 1995 ben ik vrijwilliger bij de omroep, sinds 2007 betaalde kracht. We werken ons al jaren een slag in de rondte zonder geld, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Betrokkenheid en volharding loont. Leve de lokale omroep!
Deze Columns zijn eerder gepubliceerd in vier edities van Uitgeverij Verhagen.
Noordwijkerhouts Weekblad, De Teylinger, Lisser Nieuws en De Hillegommer
