Een dubbel gevoel hield ik over aan een cursus afgelopen vrijdag. In het centrum van de geldverspilling, het Mediapark in Hilversum, kreeg ik een opleidingsdag om het werk van mijn vrijwilligers bij de omroep te kunnen beoordelen. Landelijk is er een cursus opgezet die mijn vrijwilligers via internet kunnen volgen en ik word opgeleid tot leraar. Er waren in totaal 4 cursisten. Een zwaar gehandicapte vrouw die vanwege een motorongeluk haar handen nauwelijks kan gebruiken. Haar muis bediende ze met haar voet en schrijven deed ze met een pen in haar mond. Ze was full time vrijwilliger bij een omroep in het zuiden van het land. Hard werken, zonder geld en ook nog eens de ‘normale’ problemen met vrijwilligers. Ze hadden geen geld voor betaald werk. Een diepe buiging voor deze doorzetter die de boel draaiende houdt.
Een andere cursist was op een mooie manier bij haar omroep gestart. Haar man had als technicus een kabelkrant ontworpen en toen hij klaar was, zei hij tegen zijn vrouw: er moeten wel berichten op. Elke dag als ze thuis komt na haar werk maakt ze haar berichten. Ze probeerde wel nieuwe vrijwilligers op te leiden, maar het lukte steeds maar niet. Ook zij zat bij een omroep met weinig geld en alleen vrijwilligers. Het was voor mij weer confronterend. Ze zijn er nog steeds, omroepen zonder geld, die het uitsluitend met vrijwilligers moeten doen. Beide dames oogden strijdbaar, maar ook moedeloos. Het beeld is zowel herkenbaar als onrechtvaardig. We zaten in een soort glazen ruimte midden op het Mediapark. Buiten waren allerlei fancy pr-uitingen die waarschijnlijk meer gekost hebben dan de jaaromzet van de omroepen van beide dames. En wij in het centrum zittend, volgden een cursus om je vrijwilligers beter te kunnen opleiden. Vaak reageer ik op dit soort situaties door te denken: ik moet niet zeuren. Bo heeft 60 uur betaald werk en 3 van de 5 gemeenten doen iets extra’s. Toch weet ook ik dat wij als omroep niet kunnen doen wat van ons verwacht wordt. Moedeloosheid overvalt ook mij.
Ik had afgelopen week ouderavond. Een kanjer van een mentor vertelde aan een klas vol ouders dat haar leerlingen ook opgeleid worden om niet te roeptoeteren. Zo noemt zij het gedrag dat als je iets leest op sociale media, het direct gelooft en verder vertelt. Zij vertelde: wij leren kinderen om kritisch te zijn, ook de andere kant van kwesties te bestuderen, zich meer te verdiepen in onderwerpen. Gelukkig, er is nog hoop. Nu ontbreekt het bestuurlijke fatsoen voor een goede, lokale, publieke omroep. Straks is er hopelijk een nieuwe generatie die de waarde van goede journalistiek wel begrijpt.
Ard Zandbergen
Bo
Complimenten voor al die vrijwilligers bij BO!!!