Science fiction

Ik volg al 25 jaar raadsvergaderingen. Ik zit al 25 jaar bij bestuursvergaderingen. Ik zit er vaak bij als het gaat over visie, stip op de horizon, lange-termijn beleid en tegenwoordig heb je droomsessies. Allerlei benamingen voor de toekomst. Je herkent ook een beetje de type bestuurders. Je hebt stoelwarmhouders, grote-mond-niks-presteerders, kijk-mij-eens-belangrijk-zijnders, ik-heb-het-zo-druk-doenders, ik-sta-achter-een-boom-dus-ze-zien-me-nieters en nog meer flapdrol categorieën. Het is ook een beetje een circuit. Als een bestuurder ergens stopt, wordt hij of zij weer gevraagd voor een andere klus. Iemand die inspreekt tijdens een politieke vergadering wordt daarna direct benaderd door diverse, politieke partijen of hij of zij niet actief wil worden in de politiek. Schaarste zorgt ook voor een niet zo strenge selectie. “We zijn al blij als er een gek is die het wil doen”. Vlak voor de verkiezingen zie ik landbestuurders waar ik een beetje bang van word. Ik twijfel echt aan het verstandelijk of fatsoenlijk vermogen van sommige, landelijke politici. Tegelijkertijd zie ik om me heen bestuurders die niet presteren en het ergste is, ze komen er allemaal mee weg. Wethouders die antwoorden van ambtenaren voorlezen en bij vragen maar een beetje in de ruimte zwammen. Ze weten toch wel dat de afgesproken meerderheid de wethouder niet laat vallen. Bestuurders van vrijwilligersorganisaties die bij openingen (met, wauwie, fotografen) vooraan staan, maar verder niets presteren. Het is ook teamwork: als je in een bestuur zit en iedereen gaat er voor dan gebeurt er iets. Andersom geldt het ook. Ik heb weleens in een bestuur gezeten waarvan ik dacht: wat doe ik hier? Ik deed gewoon mee met het collectief falen. Hoe komt dat? Was het altijd al zo? Moeten we terug naar de tijd dat dokter, notaris en aannemer in besturen de lakens uitdeelden? Waarom ontploft er af en toe een bestuur? Waarom stappen meer bestuurders op vanwege ruzie dan dat ze zeggen: mijn bijdrage is niet goed genoeg om te blijven zitten? Als het bestuur van het land al zorgt voor rimpels in mijn voorhoofd, hoe moet het dan een paar niveaus lokaler? De oplossing: op een respectvolle manier elkaar de waarheid zeggen, afspraak is afspraak! Lukt het je niet: opzouten. En dan niet de schuld bij een ander neer leggen of achter een boom gaan staan. Nee, verantwoordelijkheid nemen. De journalistiek, lokaal, regionaal en landelijk maakt het wereldkundig. Ik snap opeens waarom ik deze column de titel ‘science fiction’ heb genoemd.

Ard Zandbergen
Hoofdredacteur Bo

Deze Columns zijn eerder gepubliceerd in vier edities van Uitgeverij Verhagen.
Noordwijkerhouts Weekblad, De Teylinger, Lisser Nieuws en De Hillegommer

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Plaats hier je opmerking
Vul je naam in