Noordwijk/Katwijk – Een basketbaltrainer, zo zag Renate Sluijs zichzelf nooit. De 57-jarige Noordwijkse was, nadat ze stopte met actief spelen op haar veertigste, vooral op de achtergrond bezig met haar geliefde sport. Toch waagde ze afgelopen zomer op relatief late leeftijd de sprong in het diepe. Met succes, in haar eerste seizoen als coach werd ze landskampioen met de basketbalsters van Sportiff Grasshoppers uit Katwijk. ‘Ik ben rustig. Dat is misschien wel mijn kracht’, verklaart ze een gedeelte van het succes.
Persoonlijke complimenten wil Sluijs vervolgens niet in ontvangst nemen. ‘We hebben het samen gedaan’ en ‘ik kwam in een gespreid bedje terecht’ zijn de zinnen die de boventoon voeren als er wordt gevraagd naar haar bijdrage aan de titel. Om vervolgens bescheiden te zeggen: ‘Rick had met dit team misschien ook nog de beker erbij gepakt.’
Met Rick doelt ze op Rick Driessen. De man die de Katwijkse basketbalvrouwen tussen 2014 en 2022 naar de landelijke top bracht. ‘Wij zijn even oud en ik ben met hem opgegroeid in de basketbalwereld’, zegt Sluijs over de band met haar plaatsgenoot. ‘Hij is zelfs mijn trainer geweest. Rick heeft afgelopen zomer bij mij neergelegd of ik hem niet wilde opvolgen. Ik heb gelijk nee gezegd. Dat ging ik echt niet doen. Mijn eerste klus als coach en dat bij een topteam in de eredivisie dames. Denk even na, doe normaal.
‘Toch wist de technische commissie van Grasshoppers Sluijs te masseren. De samenstelling van de staf en selectie gaven uiteindelijk de doorslag. ‘Rick zou helpen bij trainingen en Cobbe van der Vuurst, ook een bekende naam in de basketbalwereld, ging mij helpen. Daarnaast kende ik de speelsters en hun achtergrond al. Ik heb ze heel veel zien spelen en wist daardoor wat hun mogelijkheden waren. Een aantal ervaren speelster heeft daarnaast ook inspraak gehad. dus ik ging er niet blind in.’ Er zit een verschil tussen een contract als coach tekenen en daadwerkelijk voor de groep staan. Sluijs vond het ‘pittig’ om elke week drie keer een training van twee uur te geven. Ze kon wel putten uit haar eigen verleden als speelster. Ze was actief in het collegebasketbal in de Verenigde Staten en kwam ze uit voor het Nederlands damesteam. ‘Ik kon vooral terugvallen op de speelstijl die ik wilde gaan gebruiken, het neerzetten van oefenvormen vond ik veel lastiger, zeker in het begin. Ik had soms geen idee waar ik aan begonnen was.’
Een gat van ongeveer zeventien jaar is er tussen haar stoppen als actief speelster en haar eerste klus als coach. ‘Ik ben veel basketbal blijven kijken in de tussentijd. Mijn zoon heeft gebasketbald (o.a. bij The Hague Royals, red.) en ik heb al zijn wedstrijden gezien. Natuurlijk is er een verschil met mannenbasketbal, maar ik heb niet stilgezeten de afgelopen tijd.’ Ondanks dat haar eerste weken als trainer misschien wel weifelend waren, kon ze in haar eerste officiële wedstrijd meteen een prijs bijschrijven. In september werd de supercup gewonnen. Het was een voorbode voor meer. Alleen kwam het succes er niet zonder slag of stoot. ‘Je komt gedurende het seizoen alle teams tegen en dan weet je op een gegeven moment dat je een goede kans hebt om kampioen te worden.’
Intern ging het gedurende het seizoen ook steeds beter lopen. Sluijs hamert daarbij op het groepsproces. ‘Er was geen afgunst en jaloezie, ze gunnen elkaar alles. Met elkaar, voor elkaar. Toen we gedurende het jaar compleet waren, ging het lopen. Toen was de chemie gevonden.’ Toch is er wel een persoonlijke toevoeging van Sluijs aan het Katwijkse succes. Haar lossere aanpak, zeker in vergelijking met voorganger Driessen. ‘Even een balletje schieten moet ook geconcentreerd gebeuren. Bij een oefening waar de aanval tegen de verdediging speelt, moet het van beide kanten met volledige intensiviteit komen. Als de ene niet goed bezig is, heeft de andere daar ook niets aan. Rick eiste daarin alles van de speelsters. Ik ben daar losser in, ik vind dat het uit de speelsters moet komen. Al zie ik ook dat het soms wel eens lastig is.’
De rustige houding van Sluijs wierp in de wedstrijd om het landskampioenschap zijn vruchten af. In een best-of-five-serie, had Grasshoppers een 2-0 voorsprong te pakken. Zaterdag klaarden de Katwijkers in eigen huis de klus. ‘In het laatste kwart gingen we van zeven punten voorsprong, naar zeven punten achterstand. Toch raakten we niet in paniek. We hielden geloof en met een punt verschil wonnen we de wedstrijd en pakten we de titel.’
Ondanks het succes is het allerminst zeker of de Noordwijkse ook volgend seizoen voor de groep staat. ‘Ik vond het afgelopen jaar echt heel zwaar’, zegt ze eerlijk. ‘Ik had twee mensen die mij tijdens de trainingen bijstonden en iemand anders die naast mij zat tijdens de wedstrijden. Dus of ze zagen de wedstrijd niet, of was niet bij de training aanwezig. Ik wil volgend seizoen alles samen met iemand doen. Wat volgens mij normaal is in de sport. Als Rick weer als hoofdcoach wil instappen, vind ik dat prima. Graag zelfs. Dan ga ik naast hem zitten.’ (Bron: Mediapartner Omroep West)
