Noordwijk – Nederland herdenkt vandaag de slachtoffers van een jaar oorlog in Oekraïne. Volgens de 42-jarige Olesya Kravchuk is de oorlog al sinds 2014 aan de gang, het jaar dat zij naar Nederland is gekomen. Na de Maidan-revolutie annexeerde Rusland in dat jaar het Oekraïens schiereiland, De Krim. Op 4 maart 2022 een week na de grootschalige invasie van Rusland in Oekraïne vorig jaar spraken wij de hoogzwangere Olesya Kravchuk. Een week na de invasie was zij druk bezig met het verzamelen van luiers, houdbaar voedsel en dekens, ‘mensen moeten daar geholpen worden en ik dacht wat kan ik doen’.
Een jaar verder op 24 februari 2023 woont Olesya nog steeds in Noordwijk met haar vriend en twee kinderen. Haar dochter is inmiddels in goede gezondheid geboren. ‘Ik zou haar graag Oekraïne laten zien, maar Ik ben bang dat, dat niet snel gaat gebeuren, het is gewoon te onveilig en je weet niet waar de bommen vallen’, vertelt Olesya in het Engels op haar werk bij de maatschappelijke organisatie ISSA die opkomt voor de ontwikkeling van kinderen. Ze is na een lange periode van zwangerschapsverlof sinds een paar weken weer aan het werk bij de NGO in Leiden. ‘Het is een emotionele tijd, alle mensen die ik in Oekraïne spreek zijn zich er bewust van dat er vandaag grote dingen kunnen gebeuren’. Ze doelt op een mogelijke intensivering van de Russische raketaanvallen op steden in Oekraïne.
Het komende jaar
Haar moeder is net zoals een jaar geleden voor een langere periode bij haar op bezoek in Noordwijk. ‘Ik wil haar graag zo lang mogelijk hier houden, het liefst tot mijn dochter haar eerste verjaardag op 16 april’. Olesya vindt het belangrijk dat haar kinderen een Oekraïense opvoeding krijgen. Het helpt dat haar moeder bij haar op bezoek is, ze spreken namelijk Oekraïens met elkaar. Op die manier vangen de kinderen dat ook op. ‘ik mis Oekraïne, maar ik ben ook bang om mijn land nu te bezoeken. Het zou mooi zijn om mijn geboorteland te kunnen laten zien aan mijn dochter en zoontje. Ik ga zeker een keer terug, ik weet alleen nog niet wanneer’. Olesya heeft nog familie wonen in Oekraïne, met name in haar geboortedorp Ternopil, in het westen van het land, waar het relatief veilig is, ‘er is maar één bom gevallen’.
Hoe het komende jaar er uit gaan zien voor haar is nog onzeker. Ze verwacht geen volledig einde van de oorlog in 2023, maar hopelijk een rustigere periode. ‘‘Ik hoopte dat de oorlog afgelopen zomer afgelopen zou zijn, maar die hoop heb ik nu opgegeven. De steun vanuit Nederland en andere landen in Europa is gigantisch, ook op militair gebied. Dus ik verwacht dat het in ieder geval wat rustiger wordt’. Toch zit haar grootste angst ook bij de heropbouw van haar geboorteland. Veel Oekraïners zijn gesneuveld of zijn inmiddels vertrokken, met name de jongere generaties. ‘Mijn grootste angst is de periode na de oorlog in Oekraïne, zijn er straks nog wel genoeg mensen om het land opnieuw op te bouwen als de oorlog voorbij is.’
