Alleskunner Jeroen Krabbé op bezoek in Sassenheim: ‘schurkenrol in James Bond-film kwam als complete verrassing’

Sassenheim – Op zijn zesde wist Jeroen Krabbé al wat hij wilde worden: filmster! Maar hij werd veel meer dan dat. De acteur, schilder, presentator en regisseur Krabbé was zaterdag in Sassenheim. Dit naar aanleiding van een boek ter ere van zijn tachtigste verjaardag, aanstaande donderdag.

De artistieke duizendpoot was uitgenodigd door boekhandel Wagner in Sassenheim om over zijn leven en werk te praten. Vanwege de grote belangstelling was de bijeenkomst verplaatst naar het kerkelijk centrum Het Venster. Daar werd hij geïnterviewd door zijn uitgever Jasper Post.

Krabbé vertelde uitgebreid over zijn jeugd en joodse afkomst, over zijn schilderwerk, toneelspel, programma’s die hij maakte voor televisie en over zijn films. Krabbé wist op zijn zesde al dat hij ‘filmacteur, nee filmster’ wilde worden. Zijn aspiraties waren mede veroorzaakt door zijn moeder die buitenlandse films vertaalde. Jeroen ging soms mee als zijn moeder een vertaalklus had en zo werd hij gegrepen door de filmwereld.

Tijdens het interview strooide Krabbé met anekdotes over bijzondere voorvallen die hij meemaakte tijdens zijn filmcarrière. Zoals die keer dat hij midden in de nacht in zijn hotelkamer werd gebeld en iemand hoorde zeggen: “Hi, this is Barbra Streisand”. Krabbé dacht dat hij in de maling werd genomen en gooide de hoorn erop.

Toen Amerikaanse zangeres, actrice/regisseuse hem gelijk weer terugbelde om te vertellen dat zij Krabbé wilde voor een hoofdrol in haar film The Prince of Tides dronk de acteur van pure geluk en verbijstering de hele minibar in de hotelkamer leeg.

Krabbé speelde in de film een beroemde violist. Daarvoor moest hij in vijf weken tijd de bewegingen van de vioolmuziek in de film onder de knie zien te krijgen, zodat het vioolspel precies goed viel onder de bewegingen van Krabbé. Zelfs in vliegtuig was de acteur met een potlood de bewegingen nog aan het instuderen. “Passagiers dachten dat ik een krankzinnige was”, lacht Krabbé.

Ook de rol van schurk in de James Bond film The Living Daylights kwam als een complete verrassing voor hem. Zijn agency had hem naar een gesprek met de filmmakers gestuurd, maar hij nam het allemaal niet zo serieus. Krabbé: “Ik zat maar wat te kakelen. Ik liep na het gesprek weg en toen kwam er iemand achter mij aan die zei dat ik de rol had. Ik vroeg welke rol? De rol van de schurk was het antwoord. Ik dacht: wat!!”

Zijn hoofdrol in de James Bond film was destijds groot nieuws in Nederland. Er was de nodige jaloezie onder zijn vakbroeders en -zusters. Krabbé: “Een actrice, ik noem geen naam, vroeg mij op een gegeven moment: wanneer komt die film uit? Ik zei: ik dacht in september. Toen zei ze: Goh jammer, dan zijn we allemaal op vakantie.”

Dat Jeroen Krabbé zo’n internationale filmcarrière heeft gehad is eigenlijk een wonder. De acteur heeft namelijk bijna heel zijn leven enorm veel last van heimwee gehad. Krabbé: “Ik weet niet hoe ik dat moet doen. Aarden op een plek die ik niet ken.” Vaak probeerde hij dan ook zijn familie als gezelschap mee te krijgen als hij moest filmen in het buitenland.

Behalve film kwam in Sassenheim ook zijn passie voor de schilderen aan bod. De drang om te schilderen was er altijd al, maar lange tijd was het niet echt serieus. Krabbé dacht dat je niet zowel acteur en kunstschilder kon zijn.

Totdat toenmalig koning Beatrix hem een keer vertelde dat ze een dag in de week vrijhield om zelf kunst te maken. “Als de koningin dat kan, dan kan ik dat ook”, dacht Krabbé en hij ging vanaf dat moment serieuzer aan de slag als kunstschilder. Krabbé: “Ik benader een schilderij net zo als een filmrol. Bijna altijd is het zo dat je eerste ingeving goed is wat je op het doek zet. En dan is het daarna verder uitwerken.”

Krabbé ziet het boek dat nu is verschenen ook als een soort ode aan zijn vrouw Herma. Hij kent haar al sinds zijn negende jaar. “Herma heeft in de loop der jaren heel wat met mij te stellen gehad”, zegt hij lachend. “Maar van een ode wil ze niets weten. Ze blijft liever op de achtergrond.”