Noordwijkse in actie in vluchtelingenkamp in Libanon

Noordwijk – GroenLinks-raadslid Charlotte Meiland uit Noordwijk is afgelopen dinsdag geïnstalleerd; zij wil graag de woningnood in haar gemeente aanpakken. Na een scheiding werd ze enkele jaren geleden zelf dakloos, en moest ze aankloppen bij de noodopvang, omdat ze geen huis kon krijgen. Daar werd ze weggestuurd omdat ze geen verslaving had of werd mishandeld. Na haar reis naar een vluchtelingenkamp in Libanon, afgelopen weken, voelt ze zich nog meer verbonden met het onderwerp woningnood.

Meiland vervangt 4 maanden raadslid Louis Koppel, tevens haar partner, die herstelt van een gehooraandoening. Haar ambitie voor de Noordwijkse huisvesting heeft afgelopen weken een opmerkelijke impuls gekregen. Voor de Stichting Israa vertrok ze afgelopen maand voor een paar dagen naar een vluchtelingenkamp in de Beqaa vallei. ‘Het is een kamp dat al 75 jaar bestaat en deels uit krotten en deels uit verkrotte gebouwen bestaat. Het is zo dicht op elkaar gebouwd dat er geen daglicht bij de mensen binnenkomt. Er leven drie generatie families in het kamp. En wat ik het meest schijnende vind is de uitzichtloosheid voor de Syriërs en Palestijnen die daar wonen. Ze komen daar bijna nooit weg en kunnen er niets doen. De kinderen die daar worden geboren krijgen een vodje met hun naam en de vermelding dat ze daar in Libanon zijn geboren, maar dat ze Palestijn of Syriër zijn. Ze kunnen er niet mee reizen, het is geen paspoort. Drie generaties families zitten daar zonder enig uitzicht op verbetering. Kinderen is niets te bieden. Dan breekt je moederhart of vaderhart toch?’ zegt Meiland.

Libanon heeft 1.5 miljoen vluchtelingen op 6,8 miljoen inwoners De Libanese overheid heeft geen geld meer voor onderwijs of ziekenhuizen voor alle Syrische en Palestijnse vluchtelingen. Er is nog één ziekenhuis in het land dat vluchtelingen kan behandelen. De kinderen hebben dus geen onderwijs en zijn min of meer aan de goden overgeleverd als ze ziek worden. Er zijn geen stiften, potloden of papier om te schrijven of tekenen. Veel kinderen zijn in zo’n slechte conditie, dat ze niet eens meer huilen, vertelt Meiland. ’s Nachts is er geen elektriciteit waardoor het gevaarlijk en moeilijk is om naar het toilet te gaan. Er is maar één wc voor 300 mensen. Overal hangen bordjes die waarschuwen dat er difterie en cholera heerst. Het is voor moeders heel moeilijk hun kinderen mentale en fysieke veiligheid te bieden. Daarnaast is er geen maandverband, geen medicijnen en niet genoeg voedsel.

Meiland sliep één nacht in het kamp en wilde net zo slapen als vluchtelingen, zonder verwarming. ‘Ik heb ’s nachts anderhalf uur na liggen denken hoe ik naar de wc zou gaan en of ik wel zou gaan. Iedereen drinkt minder om zo min mogelijk te moeten plassen, omdat het zo ontzettend onhygiënisch is.’ Met al deze indrukwekkende ervaringen nog op het netvlies en in gedachten, begint Meiland haar tijdelijke functie in de Noordwijkse raad. ‘Ik maak me geen illusies dat ik de komende vier maanden iets kan veranderen aan de woningnood in Noordwijk. Maar we moeten het gesprek erover op gang houden, niet laten verstommen. Want het is een groot probleem dat we moeten aanpakken.’

Dit is een bericht van mediapartner omroep West.